Onomatopeje w języku norweskim
Wyraz dźwiękonaśladowczy, czyli onomatopeja, to pojedyncze słowo lub ciąg wyrazów naśladujących swym brzmieniem dźwięki naturalne. Choć wydawać by się mogło, że w większości języków ten środek stylistyczny powinien być zbliżony do siebie, to w rzeczywistości jest zupełnie inaczej. Jak to wygląda w języku norweskim? La oss se! HYSJ to nic innego jak po prostu nasze […]
Mieć nogę w nosie lub serce w gardle – czyli trochę o norweskich idiomach
Wyrażenia idiomatyczne to konstrukcje, które możemy znaleźć w każdym języku, a ich znaczenie rzadko kiedy jest dosłowne. Można uznać je za tzw. „językowe kody”. Nawet w języku polskim spotykamy się z idiomami, które potrafią wywołać u nas niemałe zaskoczenie. Idiomy charakteryzują się swoją niedosłownością, więc ich nauka to nie lada wyzwanie. W Polsce mówimy np. […]
Tłumaczenia jako hobby i praca
Kierunek studiów, który wybrałem czyli skandynawistyka norweska otwiera różne możliwości kariery. Jednym z najbardziej oczywistych jest praca jako tłumacz przysięgły w instytucjach państwowych lub freelancer w branży tłumaczeniowej. Jako osoba ceniąca sobie indywidualność oraz swobodę w działaniu o wiele bardziej skłaniam się w stronę drugiej możliwości ścieżki zawodowej. Dlatego też chciałbym zaprezentować, w jaki sposób […]
Języki skandynawskie
Wiele osób, gdy mówi o językach skandynawskich ma na myśli język duński, szwedzki, norweski, islandzki, fiński oraz farerski. Wszystkie, poza językiem fińskim, który należy do języków ugrofińskich zaliczają się do języków nordyckich. Jednak, jeśli mówimy o językach skandynawskich, tylko duński, szwedzki oraz norweski są częścią tej grupy językowej, a dokładniej grupy skandynawskiej języków germańskich. Te […]
Dwie odmiany języka norweskiego
Na pytanie „jakim językiem mówi się w Norwegii?” większość z nas odpowiedziałoby, że norweskim. Z pewnością nieliczni wiedzą jednak, że pod pojęciem „język norweski” kryją się dwa odrębne, choć blisko spokrewnione ze sobą języki, na dodatek oba oficjalnie używane przez mieszkańców kraju. Sytuacja ta ma swoje korzenie jeszcze w XV i XVI wieku, kiedy to Norwegia, wraz ze Szwecją i Danią tworzyła unię, w której dominującą pozycję miała Dania.
