W języku angielskim można wyróżnić wiele dialektów. Najpopularniejsze z nich to: amerykański, brytyjski, australijski czy chociażby szkocki. Pomimo tego, że odmian angielskiego jest wiele, to nie różnią się od siebie aż tak bardzo. Osoba, która biegle posługuje się jednym, zrozumie wszystkie pozostałe.
Akcenty
Akcent brytyjski zwykle uważany jest jako wzorcowy ze względu na fakt, że to pierwotna wersja wymowy języka angielskiego, a wszystkie pozostałe są jego pochodnymi. Wielu to być może zdziwi, ale języki przechodzą proces podobny do ewolucji. Dwieście lat temu język angielski był inny niż dziś, a po kolejnych dwustu latach ulegnie kolejnym zmianom. Na początku XVII wieku, kiedy koloniści
z Wielkiej Brytanii zaczęli zakładać stałe osady w Ameryce, sposób ich mówienia nie różnił się od tego, w jaki wypowiadali się w ojczyźnie. Dopiero z biegiem czasu języki te zaczęły od siebie odbiegać.
Z uwagi na fakt, że użytkownicy obydwóch dialektów byli oddzieleni od siebie oceanem, zmiany języka, które zaczęły następować na wyspach, nigdy nie dotarły na kontynent. Co więcej, dialekt amerykański pozostał przez to wierniejszy tradycyjnej odmianie niż sam brytyjski.
Brytyjczycy pragną zmiany
Najbardziej charakterystyczną zmianą, jaka nastąpiła w wymowie brytyjskiej, był zanik rotyzacji,
tj. wymowy spółgłoski „r”, jeżeli znajduje się po samogłosce i nie stoi przed inną samogłoską. Przykładowo w słowie „car”, nie wymawia się końcowego „r”, natomiast następuje przedłużenie
„a”. Prawdopodobnie zmianę tę wprowadziła brytyjska elita, która chciała wyróżnić się pod względem wymowy, z kolei później ten sposób mówienia został zaadaptowany przez resztę społeczeństwa.
Różne słowa, odmienna pisownia
Do kolejnych różnic pomiędzy dialektami należą pisownia niektórych wyrazów oraz niekiedy słownictwo. Przykładami różnic w słownictwie są:
| Amerykański | Brytyjski | Polski |
|---|---|---|
| Football | Soccer | Piłka nożna |
| Bill | Check | Rachunek |
| Flat | Apartment | Mieszkanie |
| Post | Poczta | |
| Autumn | Fall | Jesień |
Angielski brytyjski jest również bardziej formalny. Częściej używa się „shall” czy „needn’t”, niż
w amerykańskim, w którym popularne są proste zwroty, takie jak „will” czy „should”. Amerykanie częściej stosują czas past simple. Brytyjczycy natomiast wolą używać czasu past lub present perfect.
Trzeba pamiętać, że w języku angielskim nie ma czegoś takiego jak prawidłowy akcent, jedyna dopuszczalna pisownia czy wybrane poprawne słownictwo. Nie należy się wstydzić swojej wymowy, nawet jeśli nie mówi się z idealnym akcentem niczym prezenter w BBC English. Nawet w Wielkiej Brytanii powoli odchodzi się od akcentu, którego używała królowa Elżbieta II, a celebruje wszelkiego rodzaju dialekty regionalne.
(I. L.)
